Γιατί είναι καλύτερο να είσαι αόρατος παρά προνομιούχος

Η ζωή μπορεί να είναι σκληρή για τα παιδιά που αισθάνονται αόρατα, υποτιμημένα ή που συγκρίνονται δυσμενώς με έναν αδερφό. Όπως μπορεί να είναι μια πρόκληση και για τα «αγαπημένα», που συχνά αισθάνονται τεράστια πίεση να πετύχουν.

Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός

Ένα προνομιούχο παιδί είναι το αγαπημένο στα μάτια των γονιών-εκτιμάται και λατρεύεται, ό,τι κι αν κάνει. Αυτό μπορεί να είναι πολύ σκληρό για τα άλλα παιδιά στην οικογένεια που μπορεί να διψούν για προσοχή και συναισθηματική κάλυψη.

Δεν υπάρχει αξιόπιστη πρόβλεψη για το ποιος θα είναι το «αγαπημένο» παιδί μέσα σε μια οικογένεια. Συχνά πιστεύεται ότι είναι το πρωτότοκο, αλλά μπορεί να είναι το κακομαθημένο τελευταίο στην σειρά. Μπορεί να είναι κάποιος που διαπρέπει στον αθλητισμό ή στον ακαδημαϊκό χώρο και έτσι δέχεται την προσοχή και τον θαυμασμό στην οικογένεια. Μπορεί να είναι ο «όμορφος» ή ο μοναδικός γιος/κόρη ή το παιδί με χρόνιες προσπάθειες. Μπορεί να είναι αυτός που θα βρει τον καλύτερο τρόπο για να ευχαριστήσει έναν συγκεκριμένο γονέα. Η μαμά και ο μπαμπάς μπορεί να έχουν διαφορετικά αγαπημένα παιδιά.

Μερικά χρυσά παιδιά γίνονται εγωιστικά και απαιτητικά. Υπερβολικά επαινούμενοι και συνηθισμένοι να παίρνουν τα πάντα, μπορεί να αποτύχουν να μάθουν δεξιότητες ταπεινότητας, ενσυναίσθησης και συναισθηματικής νοημοσύνης. Τελικά μπορεί να γίνουν ναρκισσιστικές και να κάνουν τη ζωή δύσκολη-αν όχι τοξική-για εκείνους με τους οποίους καταλήγουν σε σχέσεις.

Αλλά δεν ακολουθούν όλα τα χρυσά παιδιά μια τοξική διαδρομή. Κάποιοι τρομάζουν κάτω από το βάρος της γονικής προσδοκίας. Μπορεί να επιβαρυνθούν από την πίεση να διαπρέψουν στον τομέα τους (ή σε όλα) και να μην κάνουν ποτέ λάθη. Συχνά μιλούν για το βάρος του να πρέπει να ανταποκριθούν στις φιλοδοξίες των γονιών τους-να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους-ή να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο. Το συναισθηματικό φορτίο μπορεί να είναι τεράστιο.

Το να παραμείνουν ως το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν τα αδέρφια και οι αδερφές τους, τους κρατά υπό πίεση να επιτύχουν και φοβούνται μήπως μειονεκτούν απέναντι στους άλλους ή μήπως απογοητεύσουν τους γονείς τους.

Παλεύουν με την ευνοιοκρατία, με το να μην έχουν τη δική τους φωνή, και να εξακολουθούν να πρέπει να φορούν ευσυνείδητα το λαμπερό φωτοστέφανο που τους έχει τοποθετηθεί. Μερικοί γονείς, ωθούμενοι από τις δικές τους ανάγκες και θέματα (ή ελλείψεις) θα ευνοήσουν ένα παιδί και θα απορρίψουν άλλα σκόπιμα, κάτι που αντανακλά τη δική τους ανθυγιεινή ψυχολογία. Αυτό είναι απλά κακό.

Άλλοι γονείς προτιμούν ένα παιδί ασυνείδητα-με άλλα λόγια, δεν έχουν ατζέντα, είναι απλώς κουρασμένοι, αγχωμένοι, έχουν τους δικούς τους αγώνες και/ή απλώς καταλήγουν να δίνουν την προσοχή εκεί που φαίνεται πιο απαραίτητο. Και, για να είμαστε δίκαιοι, με μερικούς απογόνους είναι πιο εύκολο να συνεννοηθείτε από άλλους.

Για τα παιδιά που αισθάνονται αόρατα, μπορεί να είναι δύσκολο να αποκτήσουν θέση στον κόσμο. Μπορούν να φτάσουν στην ενηλικίωση πιστεύοντας ότι οι απόψεις, τα λόγια και οι πράξεις τους δεν έχουν σημασία, και ό,τι και να κάνουν, θα έχουν μικρό αντίκτυπο.

Τα αόρατα παιδιά μπορεί να είναι εξαιρετικά ντροπαλά, προσεκτικά και υπερβολικά πρόθυμα να ευχαριστήσουν τους άλλους και αυτό μπορεί να εμφανιστεί σε φιλίες και σχέσεις ενηλίκων. Μπορεί να αναζητούν υπερβολικά την προσοχή ή/και να προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους.

Είναι προφανώς πιο υγιές να μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον όπου νιώθεις ότι σε βλέπουν, σε ακούνε και σε αγαπούν. Αλλά για όσους αισθάνονται αόρατοι, που δεν λαμβάνουν υγιή γονική συμβολή και μια σταθερή συναισθηματική αρχή, αξίζει να το δούμε από άλλη οπτική γωνία. Γιατί, μπορεί να υπάρχει ένα πλεονέκτημα στο να κινείσαι κάτω από το ραντάρ.

Εδώ είναι μερικά πράγματα που πρέπει να σκεφτείτε:

1. Αν οι γονείς ή οι φροντιστές σου σε τοποθέτησαν ενάντια στα αδέρφια σου, υπήρχε μια ελαττωματική δυναμική στην οικογένειά σου. Αυτό είναι λάθος και ποτέ δεν έφταιγες εσύ. Έτσι μπορείτε να απελευθερωθείτε από αυτό το βάρος.
2. Το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσατε και οι πεποιθήσεις που αναπτύξατε μέσα σε αυτό, δεν χρειάζεται (και δεν πρέπει) να υπαγορεύουν τη ζωή που έχετε τώρα. Δεν χρειάζεται να ζεις σύμφωνα με ένα σενάριο που έχουν γράψει οι γονείς σου- ή οποιοσδήποτε άλλος. Μπορείτε, σε οποιαδήποτε ηλικία και στάδιο, να αναδημιουργήσετε τον ρόλο σας.
3. Δεν χρειάζεται να διατηρείτε μια διαρκή σχέση με μέλη της οικογένειας που συνεχίζουν να σας πληγώνουν. Μπορείς να θέσεις όρια. Μπορείς να διαλέξεις.
4. Χωρίς το βάρος της προσδοκίας που συχνά επιβαρύνει το προνομιούχο παιδί, έχετε την ελευθερία να πειραματιστείτε, να βρείτε το δικό σας μονοπάτι.
5. Δεν έχει σημασία από πού έρχεστε. Το τι κάνετε στη ζωή σας τώρα έχει σημασία. Το άτομο που είσαι, έχει την πιο μεγάλη σημασία και αξία.
6. Μπορείτε να συνεχίσετε να εργάζεστε για να γίνετε ένα άτομο για το οποίο είστε περήφανοι. Και κανείς δεν μπορεί ποτέ να σας πάρει αυτή τη δύναμη. Εκτός φυσικά και αν τους τη παραδώσετε.

Επιμέλεια κειμένου: Συντακτική ομάδα Α.Λ.Π.